(Mel.: Psalm 119)

Het duister schrikt. Een stem klinkt: “Er zij licht.”
De zon breekt uit in duizend gouden stralen.
De hemel kust een lach op elk gezicht.
De schepping zingt een lied in alle talen.
De woorden rijgen zich tot een gedicht.
De lofzang blijft zich eindeloos herhalen.

Zo was het ooit. Helaas is dat niet meer.
Het kwaad is hier. De bordjes zijn verhangen.
Chaos alom. De boze triomfeert.
Slechts af en toe nog vrolijke gezangen.
Waar is nu toch die wereld van weleer?
Ik kan daar soms zo heel erg naar verlangen.

Maar toch, vanmorgen kwam de zon weer op.
De bloemen bloeien en de vogels zingen.
Een baby lacht. Een vrouw geniet volop.
Een oude man telt blij zijn zegeningen.
En bovenal, de Heer geeft het niet op:
opnieuw geschapen worden alle dingen.

Laat, Heer, mij hoopvol in het leven staan.
Laat mij niet in zwaarmoedigheid verzinken,
maar elke dag lichtvoetig verder gaan
en op uw trouw en op uw liefde klinken.
Uw adem draagt mijn dagelijks bestaan.
Laat toch uw melodie in mij weerklinken.